#3 "Jeźdźcy Dinozaurów"

Tytuł: Jeźdźcy Dinozaurów

Tytuł angielski: The Dinosaur Knights

Cykl: Władcy Dinozaurów (Tom 2)

Rok wydania:2017

Wydawnictwo: Galeria Książki

Ilość stron: 548

~***~

" - To mu się nie uda - mruknął Falk, ściskając poręcz w miejscu między dwoma zdobnymi, zielonymi kolcami. - Ledwo może się utrzymać na nogach bez pomocy, ma głos śmiertelnie chorej żaby i charyzmę miski owsianki, którą zjadł na śniadanie."

Po przeczytaniu drugiego tomu, który na głowę przebił pierwszy doszłam do wniosku, że poprzednia część była jedynie wprowadzeniem do świata zwanego Rajem. Kraina pełna intryg, wojen, piękna w postaci dinozaurów w kontynuacji staje się bardzo brutalna. Na Raj stępuje Szary Anioł, który ma na celu uwolnienie świata od grzechu. Tak rozpoczyna się Krucjata Szarego Anioła, w której uczestniczą ludzie z silną chęcią mordu.

O szacie graficznej nie muszę już wspominać, gdyż zrobiłam to przy pierwszym tomie. Co do treści, to wracamy do brutalnego Raju, gdzie rządzą dinozaury, zdrada i intrygi.

Druga część trylogii skupia się w dużej mierze na walkach prowadzonych w Providence, dokąd zmierza wyjęta spod prawa księżniczka, która już po pierwszych stronach wiele traci w moich oczach. Autor w pełnej krasie ukazuje, jak dotąd nie zauważone przeze mnie, rozpieszczenie Melodii. Jednak po przeczytaniu sporej części z "Jeźdźców Dinozaurów" doszłam do wniosku, że w pierwszym tomie nie miałam porównania do zachowania dziewczyny. Teraz cieszę się, że w tej postaci zaszła zmiana, ale od początku. Podczas ucieczki zbawieniem dla księżniczki okazuje się jej służka, a także przyjaciółka z lat dziecięcych - Pilar. Dziewczyna w przeciwieństwie do Melodii zachowuje jasność umysłu i zapobiega ich wykryciu.

"- Kocmołucha? - pisnęła Melodia - Ty brudny...

Pilar zdzieliła ją na odlew w twarz.

(...)

- Co ty wyprawiasz do licha?! - krzyknęła na służkę.

(...)

- Jak śmiesz mi pyskować?! - wrzasnęła Pilar. Pomimo bólu i oburzenia te słowa zabrzmiały dla Melodii niepokojąco znajomo. - Oduczę cię impertynencji."

Pilar idealnie odegrała swoją rolę, co może ukazywać  komentarz jednego z rycerzy: 

"- Gdybyś spróbował ją tknąć, byłbyś takim samym głupcem - ostrzegł go drugi mężczyzna. - Nie chcę dotykać niczego, co należy do tej pajęczycy. Nawet jej cienia.

Nie zmienia to faktu, że miałam ochotę parę razy udusić Melodię, w szczególności kiedy ginęli przez nią ludzie. Na jej szczęście w końcu zaczęła myśleć, niestety dopiero po stracie wielu dobrych ludzi. 

Wędrówka księżniczki teoretycznie kończy się w Providence, gdzie spotyka parę innych głównych bohaterów, znanych już z poprzedniej części - Roba i Karyla. Obaj mężczyźni na początku obchodzą się do dziewczyny z rezerwą. Odniosłam również wrażenie, że w mają w głębokim poważaniu, że jest zbiegłą księżniczką, co oczywiście uraziło ego Melodii. Sam poskramiacz dinozaurów zainteresował się służką niż księżniczką. 

Bardzo mocno kibicowałam relacji tworzącej się między Robem, a Pilar, dlatego też byłam śmiertelnie zła, kiedy wtrąciła się głupota księżniczki. 

"Zazdrość, niepokój i rozpacz nie pomagają nam w niczym, lecz jedynie szkodzą. Można uznać je za truciznę. Inne uczucia mogą być dobre bądź z złe. Na przykład miłość. Albo nienawiść, choć ona jest niebezpieczna. A także gniew. On pod pewnymi względami najbardziej przypomina ogień."

To co również bardzo mi się podoba to relacja między Robem a Karylem. Od pierwszego tomu ich znajomość kroczyła do przyjaźni, a w drugim tomie cała relacja jest jeszcze lepiej ukazana, co bardzo mnie cieszy, gdyż po prostu uwielbiam męskie przyjaźnie w książkach.

Autor po walkach, które ukazuje nam w Providence, w końcu zrzuca nam bombę w postaci Krucjaty Szarego Anioła. Szczerze powiem, że jeszcze nigdy nie spotkałam się w fantastyce z połączeniem dinozaurów, ludzi- zombie i aniołami, co przemawia na ogromny plus! 

Jeśli chodzi o tą część nie miałam wątpliwości co do oceny: 10/10

13.04.2018

Alpha